سالن شماره یک( آثار ترسیم شده درسبک مکاتب نگارگری ایرانی) : اين سالن به نمايش آن دسته از آثار استاد که درسبک مکاتب دوره صفویه و اواخر تیموری کار شده اختصاص دارد . آثاری نظیر چوگان بازی، شیرین و فرهاد کوه کن، زن بیاض به دست، مجلس درس حکیم عمرخیام
سالن شماره دو( آثار ملهم از اشعارشاعران ایرانی) : دراين سالن آن دسته از آثار استاد كه ملهم از ادبيات فارسي است نگهداري مي شود. در اين آثار، استاد با الهام از ابیات اشعار شاعراني چون خيام، حافظ و مولانا به خلق آثاري زيبا پرداخته است.
سالن شماره سه (آثار ترسیم شده از آداب و رسوم مردم) : این سالن به نمايش آثاري از آداب و رسوم و زندگی مردم اختصاص دارد. تابلوهایی از این دست عبارتند از : کَرَک بازان، رمال، عقدكنان، سقا، چوپان نی نواز و...
سالن شماره چهار( ترسیم چهره بزرگان در قالب نگارگری) : در این سالن به نقاشي هاي استاد از چهره مشاهير و بزرگان اختصاص دارد. مانند: حافظ، سعدي،خيام ، مولانا،زكرياي رازي و.....
سالن شماره پنج ( طراحی ها ): در این قسمت طراحی هایی از چهره های مختلف با حالاتی گوناگون و یا طراحی برخی از حیوانات به نمایش درآمده است.
زندگی نامه استاد حسین بهزاد مینیاتور:
استاد حسین بهزاد از مفاخر نگارگری ایران می باشد که در اردیبهشت سال 1273ه.ش در محله روبنده دوزان تهران چشم به دنیا گشود. پدربزرگش میرزا لطف الله ، واعظ مسجد وکیل شیراز و پدرش میرزا فضل الله اصفهانی ، نقاش و قلمدان ساز زبردستی بود که ساکن تهران شد. میرزا فضل الله،از کودکی متوجه استعداد و نبوغ پسرش حسین در نقاشی شد و به همین دلیل وی را در سن شش سالگی جهت یادگیری فنون این هنر نزد دوست هنرمند خود" ملاعلی قلمدان ساز" در مجمع الصنایع سپرد. حسین در مدت کوتاهی ، پدر و استاد خود را بر اثرشیوع بیماری وبا از دست داد و مادرش وی را به دست شاگرد ارشد ملا علی یعنی" حسن آقا پیکرنگار " گمارد . وی در آنجا ضمن امرار معاش به سرعت فنون نگارگری را آموخت و به چنان مهارتی رسید که در حجره استاد ، منیاتور های زیادی برای نقاشی توسط او سفارش داده می شد. به همین دلیل در سن 18 سالگی تصمیم گرفت حجره ای در راسته توتون فروشان بازار اجاره کند و کار را به صورت مستقل دنبال نمود.در آن زمان او در سبک مکاتب صفوی ، آثارکمال الدین بهزاد و رضا عباسی کپی سازی می کردو در این کار به چنان مهارتی رسیده بود که تشخیص کار او از اصل کار سخت می نمود.
حسین بهزاد در سن 24 سالگی با دختری به نام سکینه مهرورزی ازدواج کرد و ثمره این زندگی پسری به نام پرویز بود که با وجود اینکه او نیز استعداد نقاشی را از پدر به ارث برده بود ولی به دلیل سختیهایی که حسین بهزاد در این راه متحمل شده بود اجازه رشد این استعداد را به پسرش نداد و وی نتوانست راه پدر را ادامه دهد.
استاد حسین بهزاد در سال 1314ه.ش راهی فرانسه شد و سیزده ماه در آنجا به بررسی و تحقیق بر آثار نقاشان بزرگ دنیا در موزه لوور، گیمه و ورسای پرداخت و نتیجه این مطالعه و بررسی ، باعث ایجاد تحولی درفکرو روح او در جهت خلق ابداعاتی در هنر نگارگری ایران شد . استاد بهزاد گفته بود:" مطالعه من در سبکهای مختلف نقاشی ایرانی و خارجی بدین منظور بود تا سبکی بوجود بیاورم که ضمن داشتن خصایص ایرانی با هنر روز دنیا نیز منطبق باشد." تغییر و تحولاتی را که توسط این استاد مسلم ایرانی در نگارگری بوجود آمد نه تنها الهام دهنده نگارگران هم عصر خود شد بلکه در واقع باعث نجات این هنرگردید که سخت در ورطه تکرار و تقلید غوطه ور و در حال زوال بود . بدین ترتیب او توانست با این کار نه تنها نام خود بلکه نام این هنر ملی را دوباره در دنیا پرآوازه سازد. به طور مثال آندره مالرو، نویسنده هنرشناس و اندیشمند فرانسوی در سال 1955میلادی پس از بازدید از نمایشگاه او که در موزه هنرهای مدرن پاریس به نمایش در آمده بود چنین گفت:" آثار بهزاد حیثیتی تازه به منیاتور ایران داد." و یا به قول ژان کوکتو نابغه و هنرشناس فرانسوی که معتقد بود:" بدون شک در عرصه هنرمنیاتور قرن ما از جهت قدرت طرح و رنگ آمیری تنها یک استاد وجود دارد و او حسین بهزاد هنرمند ایرانی است."
این هنرمند گرانقدر طی عمر پر بارش نمایشگاه های متعددی در داخل و خارج از ایران برگزار نمود و آثار ارزشمند زیادی از خود بر جای نهاد که ضمن تحسین همگان بسیاری از این آثار توسط مجموعه داران خصوصی و موزه ها، در نقاط مختلف دنیا خریداری شده و نگهداری می شود .
وی در شامگاه 21 مهرماه 1347 ه.ش چشم از دنیا فرو بست و در ابن بابویه شهر ری به خاک سپرده شد.
ویژگیهای سبک استاد حسین بهزاد :
هر چند که او معتقد به پیروی از سبک خاصی در نگارگری نبود ولی ابداعات و تغییرات ایجاد شده توسط او، بوجود آورنده سبک خاص وی بود که در عین حال تاثیرگذار برآثار نگارگران هم عصر خودبوده است .
این ویژگیهای عبارتند از :
- طرد چهره های مغولی و تبدیل آنها به چهره های کاملا ایرانی
- رعایت اصول آناتومی در حدی که به فرم اصلی کار لطمه نزند
- رعایت قوانین مناظر و مرایا ( پرسپکتیو) به صورت بصری
- حذف ریزه کاریهای اضافی و پرهیز از ایجاد شلوغی در طرح
- تاکید بر طراحی و قدرت بخشیدن به خط با تند و کند کردن آنها
- نشان دادن حالات درونی و روحی افراد به وضوح
- استفاده از رنگهای محدود و یا درجه بندیهای یک رنگ در خلق آثار
- استفاده از قلم گیری سفید بر زمینه تیره
- خارج نمودن اندازه آثار از حد یک کتاب و مطرح نمودن آن به صورت تابلویی مستقل
10. به کار گیری سوژه های جدید مانند به تصویر درآوردن چهره بزرگان علم و ادب وهنر و نیز ترسیم آداب و رسوم زندگی مردم
منبع: سایت مجموعه فرهنگی تاریخی سعدآباد
https://bahramabedini.com/fa/photography/historical/iran/%D9%85%D8%AC%D9%85%D9%88%D8%B9%D9%87-%DA%A9%D8%A7%D8%AE-%D8%B3%D8%B9%D8%AF%D8%A2%D8%A8%D8%A7%D8%AF%D8%8C-%D9%85%D9%88%D8%B2%D9%87-%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D8%AF-%D8%A8%D9%87%D8%B2%D8%A7%D8%AF#sigProId60c9dfb03e