در سال ۱۹۶۰، صندوق بین‌المللى پول دربارهٔ شیوهٔ ثبت دریافت‌ها و پرداخت‌هاى مسافرتى در ترازنامه، پیشنهاداتى کرد که خلاصهٔ آن به‌شرح زیر است:
هنگام تدوین گزارش در مورد تعداد مسافران و میزان مصارف آنان، باید پول‌هائى را که مسافران خارجى در کشور مورد بازدید خرج مى‌کنند. در ستون بستانکار و پول‌هائى را که اهالى همان کشور در کشورهاى خارجى مورد بازدید خود مصرف مى‌کنند، در ستون بدهکار منظور کرد.
گروه‌هایى که هزینه‌هاى آنان درآمد مسافران خارجى را براى کشور مقصد تشکیل مى‌دهد. عبارتند از جهانگردان، مسافرانى که براى امور بازرگانى به سفر مى‌روند، دانشجویان و مأموران رسمى دولت و نظیر آنان.
کارکنان وسایل حمل‌ونقل بین‌المللى که حضور موقت آنها در کشور، به‌دلیل وظایف شغلى است، دیپلمات‌ها و سایر مستخدمان دولت‌هاى خارجى شامل ارتشیانى که در کشورى توقف مى‌کنند و کارگران مهاجر، از گروه‌هاى ذکرشده مستثنى هستند.
در سرفصل مسافرت، باید هزینه‌هاى جنبى جهانگردى و از آن جمله، هزینهٔ حمل‌ونقل داخلى و خرید کالاهایى را که جنبهٔ تجارتى ندارد در جدول موازنه منظور کرد.
هزینه‌هایى که به مؤسسات حمل‌ونقل خارجى پرداخت مى‌شود. باید جداى از هزینهٔ مسافرت ثبت گردد، مگر در مواردى که هزینه براى حمل‌ونقل داخلى در داخل کشور خارجى پرداخت شود.
دسته‌بندى گروه‌هاى نام‌برده به‌منظور مشخص کردن درآمدها و هزینه‌هاى مربوط به مسافرت است ولى ضمناً باید توجه داشت که پاره‌اى از هدف‌هاى مسافرت از قبیل زیارت مکان‌هاى مقدسى یا درمان ممکن است براى مردم کشورى بیشتر از سایر موارد اهمیت داشته باشد.
