و بدنه غربی آن نیز متکی به بقایای معبد قدیمی است. صحن مرکزی تالار دارای سه ردیف ستون چهارتایی است که جمعاً شامل 12 ستون می باشد که متحمل بار سنگین سقف و پوشش تالار بوده اند. ستونها همگی از چوب بوده و اطراف هر یک از آنها را با خشت خام و با روکش ملاط گل اندود کرده اند. از علائم به دست آمده از جای ستونها معلوم می شود که هر یک از ستونها با 6 عدد خشت خام که بصورت مضاعف چیده می شد پاستون ها را تشکیل می داد. ارتفاع این مجموعه خشتها به 30 سانتی متر می رسید و قطر پایه ستونهایی که به این ترتیب تشکیل می شد به 105 سانتی متر می رسیده است . جای ستون های چوبی نشان می دهد که هر یک از آنها دارای 25 سانتی متر قطر بوده است .
بدنه شرقی تالار دارای دو طاقچه و بدنه های جنوبی و شمالی هر یک 4 طاقچه تزیینی دارند ولی در بدنه ی غربی چیزی مشاهده نمی شود. در زیر سقف ، پنجره هایی جهت روشنایی و ورود نور به داخل تعبیه شده بود که به اندازه کافی نور و روشنایی را به درون تالار می رسانیده اند . در داخل تالار سکویی برای نشیمن ساخته شده که با توجه به نقشه بنا و طرح بازسازی آن از هر لحاظ با مختصر اختلافی قابل مقایسه با معماری تالار ستون دار حسنلو و تپه گودین می باشد که دارای عناصر معماری یکنواخت و قرب زمانی می باشند . بویژه سکوی نشیمن و تخت گاه و آتشدان بناهای فوق الذکر تقریباً سیمای کلی تالار ستون دار نوشیجان را از نظر معماری و طرح القا می کند که در اینجا تالار ستون دار ، با سکوی نشیمن از خشت خام ساخته شده که این سکو هم متکی به بدنۀ جنوبی تالار می باشد.
منبع: سرفراز، علی اکبر و همکاران (۱۳۸۹)؛ باستان شناسی و هنر دوران تاریخی ماد، هخامنشی، اشکانی و ساسانی؛ انتشارات مارلیک ۱۳۸۹؛ صص ۳۹-۴۰
