در قدیم
فرهنگ فارسی معین می‌نویسد: ملارد دهی جز بخش شهریار شهرستان تهران در ۶ کیلومتری باختر علی‌شاه‌عوض، هوایش معتدل، دارای ۵۹۷۰ تن سکنه، از قنات و رود کرج مشروب می‌شود.
نام ملارد را می‌توان تلخیص از ملار-ده شمرد. ملار عبارت از دستگاهی است متشکل از سه عدد چوب که از یک سر به هم بسته می‌شوند و به صورت هرمی روی زمین قرار می‌گیرند و مشک دوغ را به آن آویزان می‌کنند. نام‌های فردیس و جوقین را به ترتیب می‌توان دارای باغ حصاردار و محل جوی آب در نظر گرفت.
وسايل نقليه در ملارد قديم
جاده شهريار
مسير راهي که ملارد قديم را به شهريار و از آنجا به تهران متصل مي
نمود، تا پيش از احداث راهي که اکنون وجود دارد، از کوچه
اي که روبروي مسجد ملارد قرار گرفته و امروزه به آن خيابان شهدا گفته مي
شود مي
گذشت. کساني که به شهريار مي
رفتند، در اولين کوچه
ي سمت راست که اکنون جنب نهضت سواد
آموزي قرار دارد مي
پيچيدند و پس از پيمودن حدود صد متر به ميدانگاه کوچکي مي
رسيدند و در آنجا راه سمت چپ را که از جلو يک قبرستان کوچک مي
گذشت برمي
گزيدند. (بعدها در محدوده اين قبرستان مسجد حسينيه ساخته شد)، سپس با گذشتن از کوره راهي که امروزه از ميان رفته، به شهريار مي
رفتند.
کرج تا چهار راه ملارد
پيش از احداث خيابان اصلي ملارد، راهي که از کرج به ملارد مي
آمد بسيار باريک و در محدوده بانک سپه امروزي در بن
بست ديوار يک باغ قرار مي
گرفت. از اين
رو مردم براي رفتن به محدوده چهارراه ملارد از خياباني که امروزه به آن خيابان شهدا گفته مي
شود رد شده و پس از گذشتن از کرد
آباد به چهارراه ملارد مي
رفتند.
در واقع بايد گفت، خيابان اصلي ملارد که به چهارراه ملارد امتداد مي
يابد، در يکي دو سال اولي که کُهبُد ملارد را خريداري نمود به صورت شوسه و با عرض 4 متر احداث، و سپس از حدود سال1340 اين خيابان با عرض6 تا 8 متر آسفالت گرديد.
شايان ذکر است، خياباني که امروزه از چهارراه ملارد به شهريار امتداد مي
يابد، ابتدا شوسه بود و آسفالت آن، چند سال پس از آسفالت خيابان اصلي ملارد انجام گرفته است.
پيش از آن
که ماشيـن جاي پاي خود را در ملارد باز کند، مردم براي اياب و ذهاب، از اسب، قاطر و الاغ و يا از گاري
که توسط الاغ يا قاطر کشيده مي
شد استفاده مي
کردند.
ماشين کبريتي
اولين ماشيني که در ملارد به عنوان وسيله اياب و ذهاب به کار گرفته شد، ماشيني بود شبيه اِستِيشِن
هاي امروزي که به آن ماشين کبريتي مي
گفتند و حدود ده تا دوازده مسافر را در خود جاي مي
داد. اين ماشين از حدود سال1320 در مسير ملارد ـ تهران راه
اندازي شد و رانندگي آن
را يک ارمني موسوم به اصلان ارمني برعهده داشت.
اصلان ارمني پس از چهار پنج سال، ماشين ديگري را که شبيه ميني
بوس
و تا حدودي فرسوده بود در مسير ملارد ـ تهران و بالعکس به کار گرفت که اين ماشين نيز هفت تا هشت سال مسافران را جابجا مي
نمود.
اتوبوس
هاي اتو توکل
از حدود سال1330 اتو توکل يک اتوبوس در مسير تهران ـ جوقين و بالعکس راه
اندازي نمود؛ مسير اين اتوبوس چنين بود: جوقين، ملارد، علي
شاه عوض (شهريار)، ده مويز، سعيد
آباد، تهران؛ و گاراژ آن در ميدان گمرک تهران واقع بود. مدتي بعد تعداد اتوبوس
هاي اتو توکل به دو عدد رسيد. اين دو اتوبوس هر روز همزمان با انبوهي از مسافر يکي از طرف ملارد به تهران و ديگري از تهران به ملارد حرکت مي نمود. غروب نيز اين دو اتوبوس راه خود را بالعکس مي پيمودند؛ يعني آن که به ملارد آمده بود به تهران برمي گشت و آن ديگري نيز از تهران به ملارد مي آمد. کرايه هر مسافر نيز در اين مسير ۵ ريال بود که بعداً ۷ ريال و پس از آن، ده ريال شد.
رانندگان اين اتوبوس
ها پيوسته چندين صندلي را مخصوص ملاردي
ها در نظر مي
گرفتند و البته زماني که اتوبوس
به مقصد تهران و يا ملارد حرکت مي
کرد، تمام صندلي
ها پر بود و حتي تعدادي نيز در وسط اتوبوس مي
نشستند. مسافران (زن و مرد) سيگار مي
کشيدند و پيرمردها چپق دود مي
کردند و عده
اي نيز که عادت ماشين سوار شدن نداشتند قي مي
کردند. کساني که به مهماني بستگان خود در تهران مي
رفتند پيوسته ظرفي از لبنيات و يکي دو جعبه ميوه همراه داشتند.
معمرين ملارد، اسامي راننده
هاي اتو توکل را علي
آقا معروف به علي ترکه و احمد آقا معروف به احمد جنگلي ياد کرده
اند. مدت فعاليت اتو توکل ده دوازده سال بود.
ميني
بوس
همانگونه که گفته شد، مدت فعاليت اتو توکل در حدود ده تا دوازده سال بود و از حدود سال1342 يا يکي دو سال پس از آن، اهالي ملارد اقدام به راه
اندازي ميني
بوس در مسير ملارد ـ تهران نمودند که اين خود فعاليت اتو توکل را در اين مسير، براي هميشه خاتمه داد.
اگرچه ابتدا يک ميني
بوس در مسير ملارد ـ تهران به فعاليت پرداخته بود ولي بعداً تعداد آن به چهار دستگاه رسيد. چند سال پس از آن نيز چند دستگاه ميني
بوس در مسير ملارد ـ کرج به کار گرفته شد که رئيس خط آن شاه غلام عبدالملکي بود.
بعداً تعداد ميني
بوس
ها به ده دوازده دستگاه رسيد که تا حدود سال1375 فعاليت داشتند. با فعال شدن اتوبوس
هاي خط واحد در ملارد، ميني
بوس
ها که براستي کهنه و فرسوده شده بودند از گردونه خارج شدند.
